روزهای نفسگیر انتقام / بخش نخست

روزهای نفسگیر انتقام / بخش نخست

48 ساعت پس از آنکه سه موشک‌های دلیله ارتش رژیم صهیونیستی از فراز دریای مدیترانه شلیک شدند و با عبور از آسمان لبنان به مرکز هدایت پهپادی سپاه پاسداران در فرودگاه تی‌فور را هدف قرار داد و باعث شهادت 7 تن از نیروهای متخصص پهپادی و زخمی شدن تعدادی دیگر شد، این رژیم تدابیر بسیار شدید امنیتی را در جنوب دمشق تا عمق 40 کیلومتری از مرزهای جولان اشغالی در پیش گرفت، تدابیری که به گفته برخی از ناظران در طول سال‌های گذشته بی‌سابقه بود و باعث شد تا این رژیم با فراخوانی گسترده یگان‌های رصد و شنود خود از مناطق مختلف و استقرار تجهیزات بسیار پیشرفته و جدید در بلندی‌های جولان از واکنش احتمالی نیروهای مقاومت جلوگیری کند.

 

به گفته منابع میدانی مقاومت، رژیم صهیونیستی با علم به پاسخ ایران هر تحرکی را که احساس می‌کرد پیامدش شلیک موشک به سمت سرزمین‌های اشغالی است را پاسخ می‌داد. این میزان رصد که به‌نوعی بی‌سابقه می‌نمود باعث شد تا محور مقاومت برای پاسخ به تجاوزات این رژیم دچار محدودیت‌های شدیدی باشد. این محدودیت‌ها به این دلیل بود که رژیم صهیونیستی با دست باز و بدون آنکه هیچ طرف بین‌المللی بخواهد از اقداماتش انتقاد کند، دست به حمله می‌زد و در برابر آن هرگونه پاسخگویی محوز مقاومت و ارتش سوریه می‌توانست یک جو شدید رسانه‌ای را به وجود آورد. با این اوصاف، روند شناسایی مراکزی که باید هدف قرار می‌گرفتند از ماه‌ها پیش به پایان رسیده بود و اکنون زمان عمل بود.

ارتش عبری با علم به پاسخ مقاومت، اقدام به تجهیز همه خطوط مرزی در جولان اشغالی کرد و سامانه‌های جدید پدافندی و ضدموشکی را در این منطقه رصد کرد. در طول این مدت، سامانه‌های جدید شنود و جنگ الکترونیک دشمن به شدت فعال بود و بارها سامانه‌های راداری ارتش سوریه در مناطق مختلف جنوب دمشق و غوطه غربی مورد جمینگ قرار گرفت. در طول این مدت، نیروهای مقاومت تماس‌های تلفنی و بی‌سیمی خود را به شدت کاهش دادند، دشمن نیز هر حرکتی را با توپخانه، موشک، تانک، بالگرد و یا جنگنده مورد حمله قرار می‌داد، دقیقا مانند آنچه در الکسوه اتفاق افتاد، چرا که برای رژیم صهیونیستی مسلم شده بود که پاسخ ارتش سوریه در این محدوده است.

با این حال، پروازهای مختلف از تهران به سمت فرودگاه حماه و حلب یک سناریوی دیگر را هم پیش‌روی دشمن صهیونیستی قرار داد و آن نیز احتمال شلیک موشک‌های تاکتیکی از برخی پایگاه‌های ارتش سوریه در استان حماه بود، موشک‌هایی مانند فاتح110 که در صورت شلیک می‌توانست چالش شدیدی را برای دشمن فراهم کند. حمله موشکی و استفاده از بمب‌های هدایت‌ ماهواره‌ای برای حمله به جنوب حلب و زاغه‌های مهمات ارتش سوریه در حماه دقیقا در همین راستا صورت می‌گرفت. تقریبا همه آسمان غرب سوریه در کنترل و اشراف کامل رژیم صهیونیستی قرار داشت و عمل کردن در این محیط آلوده بسیار سخت بود و این کار فرماندهی مقاومت را هم سخت‌تر می‌‌کرد.

دشمن که با تهدیدهای مختلف تلاش می‌کرد ایران و سوریه را از پاسخ به جنایت‌هایش، ولو به صورت شلیک یک خمپاره، منع کند پس از دو هفته تلاش به این نتیجه قطعی رسید که باید منتظر حمله باشد و در این مدت به‌شدت دچار وحشت شده بود، چرا که رصد تحرکات داخل ایران حکایت از آن داشت که پاسخ ایران از نوع سنگین و با شلیک موشک‌های دوربرد است. این مساله خود عاملی شد تا برای احتیاط بیشتر هر آنچه سامانه پدافندی در اطراف غزه مستقر شده بود به شمال سرزمین‌های اشغالی، به‌ویژه مراکز نظامی و فرودگاه‌ها مستقر کرد. در حالی که سامانه‌های رصد و شنود رژیم صهیونیستی عمق 40 کیلومتری خاک سوریه را در انتظار شلیک واکاوی می‌کردند، شلیک‌ها از جایی صورت گرفت که اصلا انتظارش را نداشتند.

بر اساس تحلیل‌ها و رصدهایی که توسط ارتش رژیم اسرائیل صورت گرفته بود، هیچ سامانه موشکی که بتواند تهدیدکننده این رژیم باشد تا عمق 40 کیلومتری خاک سوریه وجود نداشت و هر آنچه بود توسط جنگنده‌ها یا واحدهای موشکی و یا در نهایت توسط تروریست‌های مورد حمایت این رژیم منهدم شده بود. با این حال، در آن واحد بیش از 50 فروند انواع موشک و راکت از نزدیک‌ترین نقطه‌ای که به مرزهای اشغالی وجود داشت به سمت مواضع از پیش تعیین شده شلیک شد، شلیک‌هایی که فرصت هر گونه عکس‌العمل را از دشمن صهیونیستی گرفت و باعث شد تا این رژیم باقیمانده اهدافی را که در بانک اطلاعاتی خود در منطقه داشت، مورد هجوم قرار دهد.

ادامه دارد......