حمیده احمدیان راد
بارور کردن ابرها تکنیکی است که برای تحریک تشکیل باران در یک ابر مورد استفاده قرار می گیرد. این کار معمولاً با انتقال ذراتی مناسب به داخل ابرهای حاوی آب بسیار سرد انجام می شود.
بارش طبیعی موقعی رخ می دهد که آب فوق سرد با ذرات شن، نمک و گرد و غبار تماس پیدا می کند و بلورهای یخ تشکیل می شود. بلورهای یخ، هسته هایی (ذرات مایع یا جامد ریز معلق در جو) را ایجاد می کنند که قطرات آب بیشتری می توانند به آنها ضمیمه شوند، به این ترتیب اندازه قطرات بزرگ می شوند. موقعی که قطرات آب یا ذرات برف به اندازه کافی بزرگ می شوند می توانند به صورت باران یا برف فرود آیند.
در فرایند باروری ابر، تعداد این هسته های در دسترس افزایش می یابد تا فواید بیشتری از رطوبت داخل ابر به دست آید. در این شرایط قطرات باران یا برفی تشکیل می شوند که درصورتی که باروری ابر صورت نمی گرفت تشکیل نمی شدند.
به طورکلی ابرها چه در تابستان و چه در زمستان بارش کاملاً مؤثری ندارند.
در زمستان مشکل این است که به اندازه کافی بلورهای های یخ در ابرها وجود ندارد. ایده این است که ذراتی شبیه به یخ به آنها اضافه شود تا بتوانند ببارند. شناخته شده ترین ذره برای بارور کردن ابرها در این شرایط یدید نقره است. مدت ها است انسان می داند که ساختار یدید نقره در سطح مولکولی خیلی شبیه به ساختار یخ است و شاید به همین خاطر است که یخ ها می خواهند به آن متصل شوند.
به این ترتیب یدید نقره به مانند یک هسته برای تشکیل قطرات باران و ذرات برف مورد استفاده قرار می گیرد.