به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، طی سالهای اخیر استفاده از سامانه های مکان یاب ماهواره ای یکی از ابزار استاندارد اکثر ارتش های دنیا در بحث هایی مثل مسیر یابی و هدف گیری یگان های مختلف نظامی و بهره گیری از مهمات هوشمند است. سامانه هایی مثل GPSآمریکایی، گلوناس روسی و بیدو چینی از جمله این سیستم های هدایتی به شمار می آیند. اگرچه ارتش های غربی بیشتر و بیشتر به سمت استفاده از هدایت ماهواره ای رفته اند اما تحولاتی در شرق دنیا باعث شده آمریکایی ها و متحدانشان به میدان نبردی بدون ماهواره هم فکر کنند؛ یا حداقل تصور کنند ممکن است اخلال گسترده در این توانمندی، نیاز به بازسازی سریعتر زیرساخت های موجود را حساس تر از گذشته جلوه دهد.
استفاده از مهمات و هدایت ماهواره ای خصوصا در جنگ های دهه های اخیر مثل عملیات ناتو در یوگوسلاوی سابق، عراق یا افغانستان باعث شد تا کشورهای رقیب غرب به نوعی به دنبال مطالعه راه های مقابله با سامانه های هدایت ماهواره ای بروند و با توجه به نگاه خصمانه برخی کشورهای غربی به منافع و مرزهای جمهوری اسلامی ایران، کشورمان از جمله پیشگامان این حوزه به شمار می رود؛ موضوعی که شاید اثبات آن تا چندی پیش، امری اغراق آمیز و غیرقابل باور برای برخی کارشناسان نظامی داخلی و خارجی محسوب می شد اما اکنون و با اعترافات مقامات آمریکایی، شکل واقعی به خود گرفته است.
مقابله سخت؛ روش قدیمی و گران قیمت
از زمان جنگ سرد، هر دو کشور آمریکا و شوروی سابق در بحث تسلیحات ضد ماهواره فعال بوده و مدل های عملیاتی را نیز به بازار عرضه کردند؛ موشک هایی که عمدتا قادر به خارج شدن از جو زمین و نابودی ماهواره ها در مدار زمین هستند که البته در سالهای اخیر چین نیز به جمع کشورهای دارای فناوری سلاح های ضد ماهواره پیوسته است.
موشک آمریکایی SM-۳ با قابلیت نابودی ماهواره ها
توسعه سلاح های ضد ماهواره باعث شد کشورهای حاضر در این بخش، پیمان نامه هایی را برای محدودیت این تسلیحات امضاء کنند. از طرف دیگر فناوری و هزینه دست یابی به این نوع از سلاح ها بسیار بالا بوده و به همین دلیل در اختیار تعداد بسیار محدودی از کشورهای جهان است.