به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، تجربه تاریخی در نبردهای دریایی نشان دهنده این مسئله است که شناورهای رزمی در صورتی که از پوشش دفاع هوایی خوبی (چه به شکل هواپیماهای رزمی، چه سامانه های راداری و موشکی) برخوردار نباشند در برابر حملات موشکی و هوایی شدیدا آسیب پذیر هستند. تجربه درگیری نا برابر نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران با ناوگان آمریکا در خلیج فارس در تابستان سال ۶۷ خود گواه بسیار روشنی بر این مسئله است.
نیروی دریایی ارتش با وجود تمام ضربات و مشکلات حاصل ۸ سال جنگ تحمیلی و تحریم های گسترده، وارد دوران پسا دفاع مقدس شده و کم کم فعالیت برای بازسازی و کسب توان بیشتر رزمی را آغاز کرد. بعد از مدتی و بر اساس تدابیر فرماندهی کل قوا، نیروی دریایی ایران از وضعیت یک نیروی ساحلی، خارج و ماموریت های دوربردتری (برای نمونه بحث اسکورت شناورهای تجاری در خلیج عدن) به آن واگذار شد و مسئله شناورسازی در قالب طرح های موج و سینا نیز کم کم شناورهای جدید ایرانی را وارد سازمان رزم نداجا کرد. تجربه های اول مثل ناو جماران یا کلاس سینا بیشتر بر اساس طرح های محافظه کارانه و کم ریسک تر بود تا با هزینه کمتری یک سری از کلیات و مباحث در حوزه طراحی شناورهای رزمی برای صنایع دفاعی و نیروی دریایی مشخص و عملیاتی بشود.
تصویری دردناک از ناو سهند بعد از حمله نیروهای آمریکایی به آن در خلیج فارس
اما همچون بسیاری دیگر از سازمانها و صنایع دفاعی کشورمان، ساخت یک یا دو نمونه اول از یک سامانه و سلاح، باعث توقف و رضایت متخصصان و فرماندهان نشده و هر کدام از محصولات جدید، با نبوغ و نوآوری های متنوعی همراه بوده اند که از هر جهت، توان دفاعی و رزمی جمهوری اسلامی را بالا برده و نشان می دهد اگر در بخش خودروسازی، بیش از ده سال است یک نوع محصول با پولهای سرسام آور تولید و عرضه می شود و هیچ تغییر کیفی یا شکلی محسوسی ندارد، در صنایع نظامی، هر رونمایی با انبوهی از ابتکارات و خلاقیت ها همراه است.
یک تیم جاسوسی می تواند با آزمایش خاک یا گونه‌های گیاهی، متوجه نوع سوخت مورد استفاده در موشک‌های ایرانی و تحولات آن شود؛ اقدامی که حتی از عهده پرنده‌های ویژه جاسوسی آمریکا مانند پهپاد آرکیو برنمی‌آید.