در عاشورا دیندار که بود بی دین که بود

در عاشورا دعوا بین دو نوع دیندارى بود، یکى دیندارى تا مرز فداء و ایثار جان و مال و اسارت بچه ها و زنان و شلاق، و دیگرى دیندارى تا مرز امنیت و رفاه و احترام اجتماعى و ثروت!
بعضى آرزو دارند به هر قیمتى پیر شوند و در رختخواب بمیرند، این تنها آرزویشان هست، بزرگ ترین آرزویشان پیر شدن و در رختخواب مردن است، چنین کسانى با همه چیز به شرط چاقو رو به رو می شوند، یعنى به شرط منافع خودشان، چون هدف، زنده ماندن است. 
هدف این ها زندگى به هر قیمت ولو یک روز بیشتر است.
این یک نوع مذهبى بودن است، یک نوع دیگر هم، مذهبى بودن یاران حسین است که در راه کربلا قاسم که یک نوجوان سیزده ساله است، می گوید ما داریم به سمت مرگ می رویم، امام از او می پرسد که نظرت راجع به مرگ چیست؟ 
می گوید "احلى من العسل" .

مرگى که در راه حقیقت و خداست، از عسل شیرین تر است. 

این هم یک جور مذهب است، یک عده هم مذهبى هایى هستند که به چیزى ایمان ندارند، مذهب برایشان فقط یک فرم اجتماعى است، یک روش زندگى در کنار بقیه روش هاست، ایده و عقیده ندارند، فقط تاکتیک دارند، و آن هم هر روز عوض می شود، چون هدف تامین منافع است که هر روز باید به یک نحو تامین شود، و این ها براساس منافع تصمیم می گیرند، نه بر اساس عقاید.

دین عاشورا