رژه نیروهای مسلح در اهواز که به مناسبت هفته دفاع مقدس در حال برگزاری بود با حمله تروریست ها، نیمه تمام ماند و دست‌کم 29 نفر از جمله یک کودک 4 ساله به شهادت رسیدند.
به گزارش مشرق، صبح امروز در مراسم رژه نیروهای مسلح در شهر اهواز، شماری از عناصر مسلح ناشناس به سمت محل رژه حمله کرده و حاضران را به گلوله بستند که بر اساس اطلاعات اولیه، در این حادثه چندنفر مجروح شده اند. البته تروریست‌ها موفق نشدند وارد مراسم رژه شوند و صرفا از فاصله دور بسوی مراسم و یگان‌های رژه رونده شلیک کرده‌اند.
تیم تروریستی شامل چند نفر بوده و در ساختمان و پارک پشتی محل برگزاری رژه مستقر بوده‌اند و از انجا موفق به تیراندازی بسوی مراسم رژه شده‌اند.
مردم هنوز به یاد دارند فیلمی که چند ماه قبل در شبکه‌های اجتماعی نشر یافت و نشان می‌داد که یک دختر بدحجاب، چطور مأمور پلیس گشت ارشاد را هنگام انجام وظیفه قانونی‌اش، «بیشرف» خطاب کرد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،روز جمعه گذشته فیلمی در شبکه‌های اجتماعی نشر یافت که در آن یک فرد عادی به بهانه واژگون شدن خودروی لندکروز گرانقیمت خود، مشغول ضرب و شتم یک مأمور پلیس راهوراست. [۱]
خبرهای رسیده حاکی از آن است که این رخداد در استان فارس و در یکی از جاده‌های این استان وقوع یافته است.
اگرچه مقامات پلیس استان فارس اعلام کرده‌اند که فرد ضارب شناسایی شده و اقدامات برای دستگیری او در جریان است اما سؤالی که افکار عمومی را به شدت درگیر کرده اینست که یک فرد عادی چطور می‌تواند مأمور حافظ قانون و امنیت کشور را در صحنه جرم خود، به بدترین شکل ممکن مورد ضرب و شتم و اهانت قرار دهد!؟
به گزارش گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان؛ حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی، ساعتی پیش در منزل شهید محمدحسین حدادیان، از شهدای اغتشاشات خیابان پاسداران تهران حضور یافتند.
انتهای پیام/
پرونده "دادستان انقلاب "- 7 /لاجوردی به روایت عزت شاهی
آقایانی که اهل شکنجه بودند عضو تیم بازرسی از اوین شدند من اگر بودم مثل لاجوردی عمل نمی کردم
به قدری او (لاجوردی) را اذیت کردند که کسی که تا قبل از این میگفت هر کاری باشد انجام می‌دهد، نظرش برگشت و به خود من گفت اگر ریز ریزم هم بکنند دیگر برنمی‌گردم.
گروه سیاسی خبرگزار
ی فارس- پرونده ویژه «دادستان انقلاب»/هاجر تذری و مهدی بختیاری: یکی از خصوصیاتی که بارها راجع به شهید اسدالله لاجوردی گفته شده، شناخت او از اعضای سازمان مجاهدین خلق و گروهک‌ه
ای ضدانقلاب از دوران زندان در رژیم طاغوت است.
اینکه لاجوردی
حساسیت زیا
دی بر این افراد داشت بر کسی پوشیده نیست و اینکه او تمام تلاش خود را کرد تا از انحراف در میان جامعه توسط این گروهک ها جلوگی
ری کند.
ولی این شناخت تا چه اندازه مبتنی بر واقعیات بود؟
برای بررسی این موضوع و شناخت بیشتر از اسدالله لاجوردی، گفتگویی انجام دادیم با عزت مطهری (شاهی) از همرزمان قدیمی شهید لاجوردی و از زندانیان باسابقه در رژیم طاغوت که در گذشته (سالهای ابتدایی) با سازمان مجاهدین خلق نیز همکاری کرده و سران آنها را از نزدیک می‌شناسد.
بیشتر بخوانید:
- چوب‌فروشی که «مرد پولادین» انقلاب شد
- استعفا نمی‌دهم؛ برکنارم کنید
- برخورد شهید لاجوردی با منافقین مثل فرزندانش بود
- حضور توّابین فرقان در پروژه‌‌های موشکی
- لاجوردی برای این «حکم» مرگ خود را از خدا خواست
- خبرنگار آلمانی گفت من وارد گلستانی به نام زندان شدم
** در یک هیات با لاجوردی آشنا شدم
* شما چطور با شهید لاجوردی آشنا شدید؟ با توجه به اینکه ایشان عضو هیات‌های موتلفه بود و شما با سازمان مجاهدین همکاری می‌کردید.
من از سال 42 شهید لاجوردی را می‌شناختم. آشنایی ما از هیأتی در بازار بود که شب‌های چهارشنبه مراسم داشت و آقای صادق امانی هم جزو اداره‌کنندگان آن بود.
من شاگرد بازار بودم و توسط برخی از دوستان، پایم به این هیات باز شد که بعداً یکی از هیات‌هایی شد که موتلفه را تشکیل دادند.
در میان این هیات‌ها یعنی هیات مسجد شیخ‌علی (دروازه مولوی)، هیات اصفهانی‌ها و هیات مسجد امین‌الدوله، اعضای هیات امین‌الدوله بیشتر اطراف امام بودند و کارهای ایشان را انجام می‌دادند.
این هیات‌ها در سال 42 اقدام به پخش اعلامیه میتنیگ 15 خرداد قم کردند اما شاخه نظامی آن که حسنعلی منصور را ترور کرد، از هیات مسجد امین‌الدوله بودند و برای اینکه مسائل امنیتی را رعایت کرده باشند به دیگران هم چیزی نگفتند.
خلاصه من در آن هیأت با شهید لاجوردی آشنا شدم و چون سنش از من بالاتر بود، خیلی به هم نزدیک نبودیم و ارتباطمان در حد سلام و علیک بود.
لاجوردی در همان سال 42 در ارتباط با ترور منصور دستگیر و به یک سال و نیم حبس محکوم شد.
بعد از دستگیری او، دیگر با هم تماسی نداشتیم تا سال 47.
* سر ماجرای اِل عال؟
بله. در این سال ما با دوستان دیگرمان برنامه‌ای برای مسابقه فوتبال ایران و اسرائیل داشتیم که بعداً به ال عال((EL AL) معروف شد.
همزمان با انجام این مسابقات ما به فکرمان افتاد که ماجرایی مثل المپیک مونیخ را برای ورزشکاران اسرائیلی اجرا کنیم.
دو سه قبضه اسلحه هم داشتیم اما در میان همه تیم‌های حاضر در مسابقات، از تیم اسرائیل به شدت حفاظت می‌شد و هتل محل استقرار آنها هم هتل هیلتون بود.
ما تیم‌های تعقیب و مراقبت هم گذاشته بودیم ولی متوجه شدیم با این امکاناتی که ما داریم و حفاظتی که از آنها میشود، امکان ترور وجود ندارد.
تصمیمان را عوض کردیم و گفتیم بجای این کار، یک اقدام سیاسی بکنیم. برنامه‌ریزی کردیم تا چند ده هزار تراکت حاوی شعارهای ضداسرائیلی چاپ و در میان مردم در جاهای مختلف مثل مساجد، سینماها و همچنین در ورزشگاه و در حین مسابقه ایران و اسرائیل پخش کنیم.
برای پخش و چاپ اعلامیه‌ها احتیاج به یکسری امکانات داشتیم که در اختیار ما نبود. این امکانات مثل دستگاه پلی‌کپی را آقای لاجوردی تهیه کرد تا اعلامیه‌ها تکثیر شود.
البته آقای لاجوردی با برخی دوستان ما مثل آقای لشکری و میرهاشمی همکاری میکردند و من در این قضیه خیلی با ایشان همکاری مستقیم نداشتم.
مسابقات 10 روز طول کشید و در بازی ایران و اسرائیل هم تیم ایران پیروز شد. مردم خوشحال بودند و شیرینی پخش میکردند و ما هم تصمیم گرفتیم از این فضا نهایت استفاده را ببریم.
چند پلاکارد آماده کرده بودیم که در شلوغی‌ها به دست مردم بدهیم. چند کوکتل مولوتف هم داشتیم.
بعد از بازی با واژگون کردن یک دستگاه اتوبوس دوطبقه، فضا شلوغ شد و جمعیت در سه مسیر به حرکت در آمد. یک دسته به سمت میدان انقلاب رفتند، یکسری به سمت مخبرالدوله و چهارراه سیروس و یکسری هم به سمت میدان امام حسین فعلی.
دفتر هواپیمایی اسرائیل به نام ال عال(EL AL) در خیابان ویلا (نجات اللهی فعلی) بود و ما از قبل آنجا را شناسایی کرده بودیم. دو نفر پاسبان داشت که آنها را رد کردیم رفتند و دفتر هواپیمایی را آتش زدیم.
دو سال بعد در اردیبهشت 49 که قرار بود سرمایه‌داران آمریکایی به سرپرستی راکفلر به ایران بیایند، اعلامیه تندی تهیه کردیم و همه مشکلات کشور را بعد از 28 مرداد 32 به گردن آمریکا انداختیم. این اعلامیه را پیش افراد مختلفی مثل آقای طالقانی، بازرگان و سنجابی بردیم ولی امضا نکردند. حتی آقای سعیدی [شهید] هم گفت خودش یک اعلامیه جدا می نویسد که بر سر همان هم دستگیر شد و به شهادت رسید.
آقای لاجوردی هم در همین رابطه دستگیر و بعد از مدتی -نمی‌دانم یک سال و نیم یا سه سال- آزاد شد.
ارتباط ما تا این زمان هنوز خیلی نزدیک نبود تا اینکه آخرین بار، آقای لاجوردی را در رابطه با من دستگیر کردند و به 18 سال حبس محکوم شد و تا نزدیکی های پیروزی انقلاب در زندان ماند.
داستان هم از این قرار بود که من در زندان بودم و قرار بود یکی از دوستان ما که آقای لاجوردی را هم می‌شناخت، آزاد شود.
حسین جنتی (پسر آیت‌الله جنتی) که بعدها در درگیری‌ها کشته شد، با من ارتباط داشت و من می‌دانستم که با لاجوردی هم ارتباط دارد.
من وقتی دستگیر شدم، راجع به اینها هیچ چیزی نگفتم اما یکی از بچه‌ها که قبلا با او یک شب در منزل جنتی بودیم، زیر بازجویی به این موضوع اشاره کرده بود.
من به آن رفیقی که قرار بود آزاد شود گفتم پیش لاجوردی برو به او بگو که اگر سراغش آمدند، فعالیت مشترک با جنتی را گردن نگیرد و بگوید هیچ ارتباطی هم با من نداشته است ولی بداند که فلانی زیر بازجویی این موارد را لو داده و مراقب باشد بیشتر از این چیزی نگوید.
آن زمان من هنوز دادگاه نرفته بودم ولی اطمینان داشتم که اعدامم می‌کنند. آن رفیق‌مان گفت من این نامه را می‌برم اما اگر دستگیر بشوم، من تحمل شلاق و شنکنجه ندارم و همه چیز را می‌گویم. آدم صادقی بود. من هم پیش خودم گفتم تا او را بگیرند، حتما من اعدام شدم و کار تمام شده است.
این دوستمان وقتی آزاد شد، ترسید پیش لاجوردی برود. این مطالب را نوشت و در یک پاکت گذاشت و به اخوی من داد و گفت این برای برادرت است، ببر و بده به لاجوردی. برادر ما هم اصلاً از درون پاکت اطلاعی نداشت.
خلاصه بعدا دوباره آن دوستمان دستگیر شد و اعتراف کرد که من چنین پیغامی را هم به فلانی دادم. برادرم را هم که از همه جا بی‌خبر بود بازداشت کردند و 7 سال برایش حبس بریدند. لاجوردی را هم در این رابطه دستگیر کردند.
از سال 52 قانون تشدید مجازات ایجاد شده و اعلام کرده بودند که اگر کسی از زندان بیرون رفت و دوباره دستگیر شد، معلوم میشود که آدم نادمی نیست و باید حبس‌های طویل‌المدت دریافت کند که یا در زندان بِبُرَد و همکاری کند یا بماند تا پیر شود.
آقای لاجوردی بعد از دستگیری هیچ اطلاعاتی نداد. برای همین در دادگاه اول به 20 سال حبس محکوم شد و در دادگاه دوم این میزان به 18 سال کاهش پیدا کرد و تا نزدیکی پیروزی انقلاب در زندان ماند.
** شناخت لاجوردی از مجاهدین یک شناخت دقیق بود
* فکر می کنم از اینجا به بعد است که آقای لاجوردی با مجاهدین بیشتر آشنا میشود. اساسا یکی از ویژگی‌هایی که از ایشان بسیار مطرح میشود، شناخت او از مجاهدین خلق بود. این شناخت را شاید افراد کمی پیدا کرده بودند. خود شما هم با این افراد کار کردید و هم در زندان با آنها بودید. شناخت لاجوردی از آنها چقدر دقیق بود؟
تا سال 51 که تعداد زیادی از اعضای سازمان دستگیر شدند، کمتر مجاهدین در زندان بودند. از این سال به بعد آنها هم به افراد داخل زندان که تیپ‌های مذهبی و غیرمذهبی بودند اضافه شدند.
آقای لاجوردی در زندان متوجه افکار چپی آنها شد و معتقد بود که اینها بچه‌های مسلمان را منحرف می‌کنند. برای همین خودش دست به کار شد و چون به قرآن و نهج‌البلاغه هم تسلط داشت، میگفت که اینها دروغ می‌گویند و حرف‌هایی که می‌زنند اسلامی نیست.
همین باعث شد تا اعضای مجاهدین، لاجوردی را بایکوت کنند. در آن مقطع بین مجاهدین و مذهبی‌ها تضاد کامل وجود داشت. مذهبی‌ها به سازمان مجاهدین می‌گفتند شما دروغ می‌گویید و مسلمان نیستند و افکار کمونیستی دارید، اعضای مجاهدین هم مذهبی‌ها را به ارتجاع و عقب‌افتادگی متهم میکردند.
بعد از سال 54 که سازمان مجاهدین خلق آیه قرآن را از آرم خود برداشت و پس از ترور برخی اعضای خودشان مثل صمدیه لباف و کشتن مجید شریف واقفی، دست مجاهدین خلق بیشتر رو شد.
برخی روحانیون در زندان از جمله آقایان طالقانی، هاشمی رفسنجانی، لاهوتی، منتظری، مهدوی‌کنی، ربانی شیرازی و انواری به این نتیجه رسیدند که در تایید سازمان مجاهدین اشتباه کردند و اگر این کار را نکرده بودند، این سازمان تا این اندازه رشد نمی‌کرد.
آنها برای جبران اشتباه خود، نظریه‌ای را شفاها منتشر کردند و گفتند که ما با گذشته این افراد کار نداریم (یعنی به بنیان‌گذاران سازمان بی‌احترامی نکردند) اما اکیپ مسعود رجوی و موسی خیابانی را تأیید نمی‌کنیم و بر مسلمانان واجب است که از آنان جدا شوند.
این را مکتوب نکردند تا به دست ساواک نیفتد ولی سینه به سینه نقل شد و از اینجا بود که سازمان مجاهدین با روحانیون تضاد پیدا کردند.
آنها صراحتا می‌گفتند که روحانیون با خرده بورژواها هماهنگ هستند و در آینده دشمن مشترک ما خواهند شد.
ما پنج سال تمام در یک اتاق با لاجوردی با هم زندگی کردیم و اوضاع زندان هم به شکلی بود که همه همدیگر را کنترل می کردند و کنار هم بودند.
* البته از سال 54 به بعد این همزیستی دیگر ادامه پیدا نکرد.
بله از سال 54 به بعد که گفتم مجاهدین خلق آرم خود را تغییر دادند و آیه قرآن را از آن حذف کردند و رسماً مارکسیست شدند، یکسری اتاق‌ها جدا شد اما تا سال 54 همه مخلوط بودند. البته جدا شدن هم اجباری نبود. بعضی آقایان مثل آقای سرحدی‌زاده، بجنوردی و امثال اینها تا روز آخر با توده‌ای‌ها زندگی کردند. با اینکه اتاق مذهبی‌ها جدا بود.
مجاهدین خلق وقتی می‌دیدند کسی ایدئولوژی و اطلاعات محکمی دارد او را ناجوانمردانه بایکوت و حتی به انحرافات جنسی متهم میکردند. اصلا بعضی از افراد به همین دلیل جذب ساواک می‌شدند و با آنها همکاری میکردند.
محیط زندان محیط بسته‌ای بود و اگر کسی را هم بایکوت میکردند، زندان در زندان می‌شد.
اوضاع طوری بود که بعضی بچه های خود سازمان می گفتند خوب شد ما به زندان آمدیم و رهبران خود را شناختیم و فهمیدیم چه کسانی قرار است بر ما مسلط شوند. اگر اینها بخواهند رهبر ما بشوند واویلا میشود. می‌گفتند خدا پدر شاه را بیامرزد. باید چراغ برداریم و در تاریکی دنبال شاه بگردیم.
شناخت لاجوردی از اینها یک شناخته درست و دقیق بود و می‌دانست که چطور فکر می‌کنند و افکارشان را آشکار می‌کرد تا دیگران جذب اینها نشوند.
من به شخصه چون آن شناخت را نداشتم می‌گفتم نباید بگوییم که اینها کمونیست هستند و اگر از لحاظ ظاهری روزه می‌گیرند و نماز می‌خوانند حمل به صحت کنیم. اما لاجوردی میگفت اینها مسلمان نیستند و اعتقاد ندارند و این کارها برای خر کردن ماست.
او شناخت واقع‌بینانه‌تری داشت اما ما این شناخت را نداشتیم. اگر شما هم دوستی داشته باشید که چند بار دزدی کرده باشد، نسبت به او بدبین می‌شوید. لاجوردی همین حس را در مورد مجاهدین داشت.
** زندان اوین برای خودش یک ابوالهول بود
* شما تا اواسط دهه 60 در کمیته بودید و به دلیل نوع کارتان با دادستانی که مسئولیت آن با شهیدلاجوردی بود ارتباط داشتید. یه کم از اوضاع آن روزها بگویید و اینکه لاجوردی بعد از انقلاب و وقتی مسئولیت دادستانی تهران را عهده گرفت، چطور با اعضای گروهک‌ها برخورد می‌کرد؟
تا سال 64 که من در کمیته بودم، حدود 5 هزار و اندی متهم دستگیر شدند که هزار و خرده‌ای را به دادسرا فرستادیم و از این تعداد هم حدود 200 -300 نفر اعضای گروهک‌ها بودند.
من چون خودم زندان کشیده بودم، سعی می‌کردم با حرف و صحبت شخص را از موضعش برگردانم. می‌گفتیم، می‌خندیدیم، با همدیگر ناهار می‌خوردیم اما تمام تلاشمان این بود که ترس آدم‌ها از زندان اوین نریزد.
زندان اوین در آن زمان برای خودش یک ابوالهولی بود. پیش خودمان می‌گفتیم این ترس برای آینده باقی بماند. هیچ حکمی هم نداشتم و براساس فهم خودمان، مدتی طرف را نگه می‌داشتم و بعد که اطمینان پیدا می‌کردم، می‌گفتم برود.
من معتقد بودم میشود یکسری افراد را اعدام نکرد. حداقل آنهایی که کسی را نکشته‌اند و یا فعالیت‌های انفجاری انجام نداده‌اند.
بسیاری از خانواده‌های اینها فکر میکردند که جمهوری اسلامی مدینه فاضله است و پیغمبر اسلام در رأس حکومت است و حضرت علی هم حاکم است. خیلی از آنها که آمدند و فرزندانشان را تحویل دادند اصلاً نمی‌دانستند جمهوری اسلامی یعنی چه؟ فکر میکردند جمهوری اسلامی پول نفت را دم خانه تحویل‌شان می‌دهد، آب و برق‌شان مجانی میشود.
پشت‌سر بعضی از این بچه‌های اعدامی می‌شد نماز خواند. یعنی آدم‌های بسیار متدینی بودند اما در شرایطی قرار گرفتند که دچار انحراف شدند و شاید می توانستیم اصلاح‌شان کنیم.
یادم هست گاهی آقای لاجوردی به شوخی به من میگفت تو هم خودت یک رگ نفاق در وجودت هست.
آن زمان دختر و پسرها می‌آمدند جلوی کمیته داد می‌زدند «مرگ بر خمینی». حالا یک پاسدار اینجا باید چکار کند؟ باید کسی باشد که آنها را ساکت کند یا نه؟ ما در کمیته این کارها را نمی‌کردیم. می‌گفتیم اجازه بدهید هرچه می‌خواهند فحش بدهند. بعد می گفتیم هر وقت فحش‌هایتان تمام شد بیایید بنشینیم حرف بزنیم.
البته زندان اوین تا زمان انفجار حزب جمهوری معمولا متهم را قبول نمی‌کرد. آقای بهشتی میگفت اینها را نگیرید. اما بعد از اینکه منافقین اقدام مسلحانه را شروع کردند و خصوصا بعد از انفجار ساختمان حزب جمهوری، دادستانی مجبور شد که متهمان را هم زندانی کند.
** برخی شکنجه‌گرها بعدا وکیل مجلس شدند
* خب چطور شهید بهشتی با این روحیه‌ای که داشت و خیلی اهل برخورد نبود، آقای لاجوردی را برای دادستانی پیشنهاد کرد که نسبت به خودش تندتر بود؟
اولا آقای لاجوردی در حوزه رفاقتی آدم دیگری بود. معتدل بود. وقتی انسان در شرایط کار قرار می‌گیرد، اخلاق دیگری پیدا میکند. سه سالی هم که شهید لاجوردی دادستان بود (قبل از شورش‌های مجاهدین خلق) اصلاً در زندان مسائلی مانند شکنجه مطرح نبود. این اشتباه است که فکر می‌کنند آقای لاجوردی شکنجه‌گر بود. اصلاً چنین چیزی نبود. آقای لاجوردی دادستان بود، حاکم شرع که نبود. بازجویی نمی‌کرد که بخواهد شلاق بزند. اینها حرف‌هایی است که برای لاجوردی درست می‌کنند. بعد از اینکه بازجوها بازجویی میکردند پرونده را به لاجوردی می‌دادند تا او کیفرخواست تنظیم کند. بعد هم کیفرخواست در دادگاه خوانده می‌شد.
من نمی‌خواهم اسم بیاورم اما همین آقایانی که راجع‌به رفتار تند لاجوردی نسبت به زندانیان سخن گفته‌اند و او را به شکنجه‌گر بودن متهم می‌کنند، رفقای خودشان بیشترین شکنجه را در زندان‌های جمهوری اسلامی انجام دادند و بعد هم وکیل مجلس شدند.
** اگر لاجوردی خشن بود چندهزار تواب آزاد نمی‌شدند
* پس چرا می‌گویند برخوردهای ایشان برخوردهای بسیار تندی بود؟
اگر تند بود که چند هزار نفر تواب آزاد نمی‌شدند. این برخوردها سیاسی است. من نه به عرش رساندن آقای لاجوردی را قبول دارم و نه به فرش رساندن او را ولی لاجوردی اصلاً اهل شکنجه نبود. منتهی نسبت به اعضای سازمان مجاهدین حساسیت داشت. چون آنها را می‌شناخت و نظریه و ایدئولوژی آنها را می‌دانست. از همان داخل زندان و قبل از انقلاب عقیده داشت که اینها (سازمان مجاهدین خلق) مسلمان نیستند. میگفت اینها دروغ می‌گویند و این را هم براساس شناختی که داشت مطرح می‌کرد. آخرش هم که همه دیدیم فرجام این سازمان چه شد.
* در مورد شهید لاجوردی دو نگاه وجود دارد یکی کسانی که او را فردی تند و خشن و جلاد اوین می‌نامند و برخی دیگر که معتقدند لاجوردی براساس شناختی که داشت، در نظراتش محکم بود ولی بر اساس رافت و انصاف عمل می‌کرد. برای شما کدام جنبه‌اش پررنگ‌تر بود؟
خشونتش کمرنگ‌تر بود. انصاف، گذشت، فداکاری‌اش خیلی بیشتر. یعنی اگر می‌فهمید که شما واقعاً پشیمان هستید هر کاری برایتان انجام می‌داد.
* توابین به خانه لاجوردی رفت و آمد داشتند
* رفتارش با توابین چطور بود؟ با توجه به اینکه گفتید تعداد آنها هم زیاد بود.
بله تعدادآن زیاد بود. لاجوردی خیلی با اینها گرم می‌گرفت. آنها را با خودش به نمازجمعه می‌برد. بی‌احتیاطی هم می‌کرد. مثلاً 100 نفر را با هم به کوه می‌برد. بدون هیچ محافظی. البته کسی هم فرار نکرد. عکس‌های حضورشان در نماز جمعه موجود است که در صفوف نماز جمعه می‌نشستند.
حتی آن زمان که دیگر دادستان هم نبود، برخی توابین به خانه او رفت و آمد داشتند.
وقتی هم که مسئول زندان‌ها بود، برای اینکه زندانیان خسته نشوند آنها را به محوطه زندان می‌برد و خیار و سبزی و گل می‌کاشتند و باغبانی میکردند.
یک کارگاه خیاطی هم درست کرده بود و تعداد زیادی از زندانی‌ها را که خانواده و زن و بچه داشتند به کارگاه خیاطی برد و به آنها حقوق می‌داد تا به خانواده خود بدهند.
اگر بخواهیم جمع‌بندی کنیم، محسنات آقای لاجوردی خیلی بیشتر از معایبش بود. 80 درصد عطوفت و مهربانی داشت و 20 درصد خشونت.
** به آقازاده‌ها سخت می‌گرفت
* چطور شد که با آن وضعیت از دادستانی کنار کشید؟ هرچند احتمالا روحیه سفت و سخت و نفوذناپذیرش قاعدتا باید یکی از عوامل اصلی باشد.
آدم مستقلی بود و زیر دین هیچ‌کس نمی‌رفت. اگر می‌دید در خصوص یک زندانی از بیرون فشار می‌آورند حساسیتش بیشتر می‌شد و زیر بار حرف آقایان نمی‌رفت. مثلاً اگر پسر یکی از بزرگان گرفته می‌شد، همه دنبال این بودند که آزاد شود اما لاجوردی میگفت این همه افراد بدبخت را گرفتیم و هیچ‌کس دنبال آزادی‌شان نیامد، این فرد هم مثل بقیه. اتفاقا میگفت این باید تخلیه اطلاعاتی شود تا گناهکار یا بی‌گناهی‌اش ثابت شود. به آقازاده‌ها خیلی سخت می‌گرفت و از پارتی‌بازی خوشش نمی‌آمد.
** همین اصلاح‌طلبان هرکاری کردند که لاجوردی از اوین برود
همین آقایان اصلاح‌طلب و چپ خیلی تلاش کردند که لاجوردی خودش از اوین برود. همکاری نمی‌کردند، پول نمی‌دادند، حقوق پاسدارها را نمی‌دادند. دادستان هم سیدحسین موسوی تبریزی بود. آن زمان فلاحیان مخالف لاجوردی بود و تصمیم گرفتند او را جایگزین لاجوردی کنند. هر کاری کردند که به شکلی خودش استعفا دهد، استعفا نداد. حقوق هم نمی‌گرفت و زندگی‌اش را از طریق مغازه‌اش اداره می‌کرد.
میگفت اگر امام به من بگوید، کنار می‌روم اما تا زمانی که امام نگویند سر کار خودم می‌مانم و استعفا نمی‌دهم.
* مُهرش را روی میز گذاشت و گفت خداحافظ
دیدند اینطور نمی‌شود. توطئه‌ای کردند و به لاجوردی گفتند امام گفته است در حال حاضر مملکت را آرامش فرا گرفته، از آقای لاجوردی تشکر کنید و از ایشان در جای دیگری استفاده کنید.
لاجوردی پرسید: امام این حرف را زده است؟ گفتند: بله، امام گفته است.
هیچ چیزی هم که نداشت. فقط یک مُهر دادستانی داشت که در جیبش بود. مُهر را روی میز گذاشت و گفت خداحافظ. استعفا هم نداد و بیرون آمد.
دو سه روز بعد، چند نفر از آقایان ازجمله آقای عسکراولادی و امانی با یکی دو نفر دیگر از اعضای مؤتلفه با امام ملاقات داشتند. آنها به امام گلایه کرده بودند که اگر مملکت آرامشی دارد به خاطر حضور و کارهای لاجوردی است. حالا که این همه او زحمت کشیده چرا به او گفتید کنار برود؟ امام گفتند: چه کسی گفته لاجوردی کنار برود؟ گفتند از قول شما گفته شده است. امام گفت: من چنین چیزی نگفتم، بیخود کرده هر کسی گفته. ایشان سرکارش بماند.
آنها آمدند به لاجوردی گفتند امام اینگونه می‌گوید. صبح رفت در اتاقش نشست و گفت مُهر من را بدهید. گفتند شما استعفا کردید. گفت استعفای من را بیاورید ببینم. شما گفتید امام گفته است و من موافقت کردم. حالا اگر امام گفته یا باید نوشته بیاورد یا تلفن بزنید.
یک مدتی ایشان دوباره سرکارش بود و بعد از طرف مجلس هیأت رسیدگی به شکنجه در زندان‌ها درست کردند که همان آقایانی که خودشان اینکاره بودند در این کمیته حضور داشتند.
* بار دوم که از مسئولیت کنار رفت یعنی اواسط دهه 70، تا زمان شهادت چه می‌کرد؟ زندگی‌اش از چه راهی تامین می‌شد؟
دفعه اولی که ایشان را کنار گذاشتند، به خانه‌اش در خیابان ایران رفت. من احساس کردم خیلی ناراحت است. به او گفتم آقای لاجوردی برای چه ناراحتی؟ ما آدم‌هایی هستیم که ظرفیت‌هایی داریم و می توانیم مسئولیت‌هایی را بپذیریم. ما باید خودمان را ارائه دهیم، اگر پیشنهاد کردند مسئولیت را بپذیر و اگر پیشنهاد نکردند گور پدرشان.
ولی لاجوردی اینطور فکر نمی کرد. میگفت در جمهوری اسلامی اگر به من بگویند جارو بگیر و پیاده‌رو را جارو کن این کار را انجام می‌دهم. من گفتم ولی من انجام نمی‌دهم. گفت: چرا؟ گفتم: جاروکش فراوان است. ولی آدم‌هایی مثل من که می‌توانند در اطلاعات و مراکز دیگر مسئولیت داشته باشند، کم هستند. اینها اگر در شأن و شئونات ما بخواهند از ما استفاده کنند ما مخلص‌شان هم هستیم، اگر از ما بهتر گیر آوردند خدا پدرشان را هم بیامرزد. چرا خودت را ناراحت می‌کنی؟
یکی دو بار دیگر هم رفتم و با او صحبت کردم.
بعدها خیلی‌ها فهمیدند که در مواجهه با لاجوردی اشتباه کردند و بعد از مدتی، مسئولیت امور زندان‌ها را به او سپردند.
** من اگر جای لاجوردی بودم این کارهار ا نمی‌کردم
* عملکرد او در اداره زندان‌ها هم یک عملکرد خاص بود. شما چقدر در جریان کارهایش بودید؟
بچه‌ها می‌دیدند گاهی اوقات که چاه‌های دستشویی زندان می‌گرفت، خودش آستین بالا می‌زد و آنجا را تمیز می‌کرد. تا این اندازه خود را وسط گذاشته بود و برای انقلاب مایه می‌گذاشت. حقیقتش این است که اگر من بودم چنین کاری نمی‌کردم.
در مدت زمانی که او مسئول زندان‌ها بود به تمام نقاط ایران رفت و برای زندان‌ها امکانات ایجاد می‌کرد.
** بار آخر گفت اگر ریز ریزم کنند برنمی‌گردم
بعد از اینکه از زندان‌ها بیرون آمد محل زندگی تا کارش را یا پیاده رفت و آمد می‌کرد یا با دوچرخه و تاکسی. حتی به او پیشنهاد محافظ هم داده بودند ولی قبول نکرد.
همینقدر بگویم، به قدری او را اذیت کردند که کسی که تا قبل از این به من میگفت هر کاری باشد انجام می‌دهد، نظرش برگشت و به خود من گفت اگر ریز ریزم هم بکنند دیگر برنمی‌گردم.
اینکه چقدر سختی کشیده و چه مسائلی دیده بود را من نمی‌دانم چون اهل شکایت نبود ولی همین را گفت که دیگر نیست.
انتهای پیام/
پانزدهمین دوره معارف جنگ سپهبد شهید «علی صیاد شیرازی» با حضور امیر دریادار «حبیب الله سیاری» فرمانده نیروی دریایی ارتش در دانشگاه علوم دریایی امام خمینی (ره) نوشهر افتتاح شد.
به گزارش ایسنا ، در این مراسم امیر سرتیپ «ناصر آراسته» رئیس هیئت معارف جنگ شهید صیاد شیرازی، امیر سرتیپ دوم بختیاری و امیر دریادار دوم «علی اکبر اخگر» از یادگاران هشت سال دفاع مقدس نیز حضور داشتند.
گفتنی است، دوره نظری معارف جنگ شهید صیاد شیرازی به مدت 10 روز ویژه دانشجویان سال سوم در دانشگاه علوم دریایی امام خمینی (ره) نوشهر برگزار میشود.
انتهای پیام
به گزارش خبرگزاری مهر، مراسم تودیع و معارفه فرماندهان سابق و جدید پایگاه شهید فکوری با حضور امیر خلبان حسن شاه صفی فرمانده نیروی هوایی ارتش، اسماعیل جبارزاده استاندار آذربایجان شرقی، حجت الاسلام سید محمد علی آل هاشم نماینده ولی فقیه در این استان و جمعی از مسئولین لشگری و کشوری برگزار شد.در این مراسم جبار زاده استاندار آذربایجان شرقی با تبریک و ابراز خرسندی از انتصاب صورت گرفته و تشکر از امیر حمید واحدی فرمانده سابق پایگاه شهید فکوری، گفت: در زمان تهدیدات و مشکلاتی که در کشور پیش می آمد صحبت های امیر واحدی در باره آمادگی نیروی هوایی و خلبانان تیز پرواز آن قوت قلبی برای ما بود که با آرامش فکری و اطمینان خاطر مسئولیت های خود را به انجام رسانیم.
همچنین امیر شاه صفی فرمانده نیروی هوایی در این مراسم با قدر دانی از تلاش های امیر واحدی در دوران تصدی فرماندهی پایگاه شهید فکوری اظهار داشت: کسب عناوین متعددی که پایگاه شهید فکوری در طول مدت فرماندهی امیر واحدی در سطوح مختلف نیروهای مسلح کسب کرده حاکی از موفقیت وی در مسئولیت محوله است.در ادامه مراسم حجت الاسلام والمسلمین آل هاشم نماینده ولی فقیه در استان آذربایجان شرقی گفت: نقش نیروی هوایی در پیروزی انقلاب اسلامی، دفاع مقدس و دوران پس از جنگ تا به اکنون، بسیار ارزنده و قابل تمجید است و در این میان پایگاه شهید فکوری نیز در ایفای نقش خود بسیار خوش درخشیده است.وی با قدردانی از زحمات امیر واحدی، انتصاب فرمانده جدید پایگاه را تبریک گفته و برای این دو فرمانده آرزوی موفقیت کرد.گفتنی است امیر خلبان سید جاوید هاشمی پیش از این جانشینی فرمانده پایگاه شهید فکوری را بر عهده داشته است.
به گزارش خبرگزاری مهر، سردار محمد پاکپور فرمانده نیروی زمینی سپاه شهادت فرمانده شجاع و ولایتمدار دوران دفاع مقدس و مدافع جانباز و بصیر حرم اهل بیت (ع) شهید حاج شعبان نصیری را تبریک و تسلیت گفت.
متن پیام سردار پاکپور به شرح ذیل است:
«بسم‌الله الرحمن الرحیم
شهادت هنر مومنان خدا و بالاترین مزد جهاد در راه اوست
شهادت پرافتخار فرمانده شجاع و ولایتمدار دوران دفاع مقدس و مدافع جانباز و بصیر حرم اهل بیت (ع) شهید گرانقدر حاج شعبان نصیری که عمری را با سخت‌کوشی و مجاهدت مخلصانه در صحنه‌های مختلف دفاع از ارزش‌های انقلاب و نظام مقدس اسلامی و کیان اسلام و مسلمین در برابر هجمه‌های گوناگون دشمنان قسم خورده و جریانات تکفیری صهیونیستی با ایثار جان و هستی خود و گذشتن از تمامیت تعلقات دنیوی مردانه ایستادگی نمود و همانگونه که آرزوی دیرینه‌اش بود با شایستگی هر چه تمام‌تر عاشقانه به همرزمان و همسنگران شهیدش پیوست، را به محضر حضرت ولی عصر (عج) فرمانده معظم کل قوا خانواده معزز و بزرگواران آن شهید و تمامی همرزمان و دوستان ایشان صمیمانه تبریک و تسلیت عرض می‌نمایم.
نیروی زمینی سپاه وجود چنین پاسداران و فرماندهان بصیر و ثابت قدمی را که با ایمان و اخلاق و مجاهدت‌های کم نظیر خود در عرصه‌های مقاومت و دفاع از اسلام ناب محمدی (ص) قله‌های کمال و جهاد را فتح و فیض عظمای شهادت را درک نموده و به قرب الهی نایل می‌گردند را ارج نهاده و بر خورد می‌بالد.
اینجانب ضمن آرزوی علو درجات و رحمت واسعه الهی برای شهید عزیز حاج شعبان نصیری سلامتی و صبر و اجر جزیل برای خانواده محترم و سایر بازماندگان ایشان را از درگاه خداوند متعال مسئلت می‌نمایم.
»
شبکه خبری اجتماعی افسران:
سال ۸۸ فتنه‌گران چند ضربه چاقو وقمه به او زدند و انگشت دستش را شکستندولی او جان سالم به در برد!
اما تکفیری‌ها کار نیمه‌تمام فتنه‌گران را تکمیل کردند و او را به شهادت رساندند.
شهیدصدرزاده
شهید محسن قطاسلو عنوان نخستین شهید مدافع حرم ارتش را برای خود در تاریخ به ثبت رساند. شهید ستوان دوم محسن قطاسلو از تکاوران تیپ ۶۵ نوهد ارتش جمهوری اسلامی ایران معروف به کلاه سبزها روز گذشته در ماموریت مستشاری در استان حلب سوریه به‌عنوان نخستین نیروی اعزامی از ارتش به شهادت رسید. وی جزو نخستین نیروهایی بود که توسط ارتش جمهوری اسلامی ایران برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) عازم سوریه شده بود
«سمیر قنطار» قدیمی‌ترین اسیر لبنانی دربند رژیم صهیونیستی در 20 جولای 1962در روستای دروزی نشین «عیبه» از توابع استان «جبل» لبنان به دنیا آمده و در سال 1978 میلادی طی یک عملیات ضد صهیونیستی در شهر صهیونیست نشین «نهاریا» به اسارت در آمد و در لبنان «سردار اسرا» لقب گرفت. «سمیر قنطار» قدیمی‌ترین اسیر لبنانی در بند رژیم صهیونیستی که سال ۲۰۰۸ بعد از ۳۰ سال اسارت از سلول‌های دشمن صهیونیستی آزاد شده بود، شب گذشته در حمله موشکی دشمن دیرینه‌اش به دمشق، به شهادت رسید. 
به گزارش 
به گزارش خبرنگار 
